Lekker lang….?!

Door: Walfried Giltjes

Halverwege januari gingen we een weekendje weg met het gezin. Het leek ons een leuk idee om ons 25-jarig huwelijk met elkaar te vieren in een huisje van Center Parcs. Zoals je wellicht weet zit onze oudste zoon Tobias nu voor langere tijd in Kenia, dus dat weekend was voorlopig ook het laatste weekend samen als gezin.

Ons gezin wordt langzaamaan groter. Zo zijn we tegenwoordig compleet met zes in plaats van vijf personen. Inès, de vriendin van Sem hoort er helemaal bij. Zij heeft het voor elkaar gekregen dat we meer spelletjes spelen dan ooit tevoren. We hebben ontzettend genoten van de tijd samen, lekker eten en leuke dingen doen. Op een gegeven moment vroeg ik Inès wat haar opvalt aan ons gezin wanneer zij met ons op pad is. Ze dacht even na en zei toen “jullie tempo ligt wel erg hoog”. Als wij een dag of zoals nu een weekendje weg zijn dan willen we er ook alles uithalen wat erin zit. We spreken af wanneer we gaan ontbijten, dat we in de ochtend in het Aquadome willen liggen, hoe laat we weer terug zijn bij het huisje, we spreken door hoe het middagprogramma eruit ziet, hoe laat we eten en we spreken af dat we s ’avonds een spel gaan spelen. Heerlijk! Lekker bezig zijn en samen dingen doen! Dit is ook ongeveer het plaatje van hoe een gemiddelde dag op  vakantie eruit ziet bij familie Giltjes. Voor ons heel normaal. Zelfs zo normaal dat we ons daar niet echt van bewust zijn. Totdat iemand, die nog niet zolang deel is van ons gezin, aangeeft wat haar opvalt. Ik vind dat leuk. Ik vind het leuk dat elk gezin, elke familie zijn eigenaardigheden heeft. Patronen en gewoonten die heel normaal aanvoelen, waarvan genoten wordt en wat werkt. Gewoonten en structuren die mogelijk in een ander gezin helemaal niet zouden werken en juist niet wenselijk zijn. Zo gaat dat en dat is prima.

Ik realiseerde me dat dit niet alleen in families en gezinnen werkt maar ook in relaties en vriendschappen. Ik heb verschillende vrienden waarmee ik verschillende dingen doe. Met de één voer ik diepe gesprekken over het leven, met de ander heb ik vooral veel lol, en dat is prima.

Ik geloof dat het in onze relatie met God niet anders is. En toch vinden we dat soms lastiger te accepteren van onszelf. We hebben een bepaald beeld van hoe onze relatie met God er idealiter uit zou moeten zien en proberen dat beeld vorm te geven. Je luistert naar preken, podcast, leest boeken, blogs en ziet filmpjes op Insta van mensen die een beeld geven van hoe hun relatie met God eruitziet. Dat kan inspirerend zijn, maar wat voor hen werkt hoeft niet per se voor jou te werken.

Ik zal je een voorbeeld geven uit m’n eigen leven, misschien herken je het wel. Er kan een beeld geschetst worden dat het in je relatie met God vooral gaat om lang in de tegenwoordigheid van God te zijn. Hoe langer hoe beter lijkt het soms wel. Het verhaal van Mozes en Jozua is een goed voorbeeld. In Exodus 33:11 kun je lezen dat Mozes persoonlijk van God hoorde in de tent die buiten de legerplaats stond. Toen Mozes van God hoorde verliet hij de tent en ging terug naar het kamp. Maar Jozua, zijn dienaar, bleef in de tent bij God. Jozua dient dan als voorbeeld voor ons: niet weggaan maar lekker lang blijven. Dat is wat we zouden moeten doen. 

Een ander voorbeeld vinden we in het verhaal van Martha en Maria. Je kunt hun ontmoeting met Jezus teruglezen in Lucas 10.  Martha ging aan de slag, Maria koos ervoor om aan de voeten van Jezus te liggen.

“We moeten worden als Maria”, klinkt het wel eens, want het beste wat we kunnen doen is aan Zijn voeten zijn en vooral, lekker lang…

Ik ben blij met mensen die van nature, lekker lang aan de voeten van Jezus kunnen zitten. Het vervelende is wel dat de Maria’s onder ons zich soms wel eens een beetje beter kunnen voelen dan de Marta’s. Ik heb me vaak als een Marta gevoeld. Wat is er mis met me, dacht ik dan? Waarom lukt het me niet om lang in Gods tegenwoordigheid te zijn? Waarom wil ik zo graag aan de slag gaan? Ja, er zijn momenten in Gods tegenwoordigheid dat ik de tijd volledig kwijt was en de uren voorbij vlogen, maar meestal wil ik na een half uur wel weer verder. Ik krijg altijd enorm veel inspiratie op die momenten en dat moet er dan gewoon uit. Mag dat? Is dat oké als voorganger? Ik zou toch als Maria moeten zijn? Dat waren vragen die ik mijzelf stelde.

Inmiddels weet ik beter en ben ik vrij van die verwachtingen die ik mijzelf oplegde. Het enige wat Martha “verkeerd” deed is niet dat zij graag aan de slag wilde gaan maar dat zij broodjes smeerde voor Jezus die Hij niet besteld had. Ze ging aan de slag op het moment dat Jezus iets anders had voor haar. Maria deed op dat moment wel het juiste. En misschien deed Mozes toen hij de tent verliet ook wel het juiste op dat moment. Hij hoorde van God en ging ermee aan de slag. En zou het zo kunnen dat Jozua op dat moment ook het juiste deed, maar dan door te blijven? Ik denk van wel.  

Ons gezin werkt en functioneert misschien wel anders dan die van jou, en dat is prima.

Jouw relatie met God ziet er misschien anders uit dan wat sprekers, schrijvers, leiders laten zien en dat is prima. Laat hen je inspireren en ideeën geven maar stop met jezelf af te vragen wat je verkeerd doet of wat er mis is met je.

Wat deze inspirerende mensen doen is jou motiveren om zelf ook een persoonlijke relatie met God op te bouwen. Om je daarvoor in te zetten en discipline te ontwikkelen.  Dat is waardevol, maar hoe dat er precies uitziet is minder belangrijk. 

Wat is het heerlijk om in vrijheid te ontdekken, te leren hoe God met je om wil gaan. Hoe hij tot je wil spreken. Wat is het mooi dat we allemaal zo verschillend zijn. De een krijgt dromen en de ander niet. De een blijft in de tent, de ander gaat terug naar het werk. Het ene gezin plant alles vol wanneer zij op pad zijn met elkaar, de ander niet en dat is prima. Laten we genieten van elkaars ervaringen en geef elkaar de ruimte om het anders te doen. Pas dan kun je echt ontspannen en luchtig leven met Jezus.